មានអំណរ នៅក្នុងការអាន
ស៊ុនដូគូ គឺជាពាក្យជាភាសាជប៉ុន ដែលខ្ញុំតែងតែត្រូវការជានិច្ច។ គេប្រើពាក្យនេះ សំដៅទៅលើសៀវភៅមួយជង់នៅលើតុ នៅចំហៀងគ្រែ ដែលកំពុងរង់ចាំឲ្យគេអាន។ សៀវភៅផ្តល់ឲ្យនូវសក្តានុពល សម្រាប់ការរៀនសូត្រ ឬគេចចេញ ទៅរកពេលវេលា ឬទីកន្លែងផ្សេង ហើយខ្ញុំចង់បានភាពសប្បាយរីករាយ និងចំណេះដឹង ដែលមានក្នុងទំព័រសៀវភៅទាំងនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំនៅតែមានសៀវភៅមួយជង់នោះ នៅក្បែរគ្រែគេងរបស់ខ្ញុំជានិច្ច។
រឿងនេះបានធ្វើខ្ញុំនឹកចាំថា យើងអាចរកឃើញក្តីអំណរ និងជំនួយដ៏ពិត នៅក្នុងសៀវភៅដែលល្អបំផុត គឺព្រះគម្ពីរប៊ីប។ ជាក់ស្តែង ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យមុជខ្លួនចូលឲ្យជ្រៅ ទៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ពេលដែលខ្ញុំអានសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់លោកយ៉ូស្វេ ដែលជាអ្នកដឹកនាំថ្មីរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះអង្គបានចាត់តាំងឲ្យដឹកនាំពួកគេ ចូលក្នុងទឹកដីសន្យា(យ៉ូស្វេ ១:៨)។
ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបថា លោកយ៉ូស្វេនឹងជួបប្រទះការលំបាកនៅពេលខាងមុខ ដូចនេះ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលធានាចំពោះគាត់ថា ព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយគាត់ជានិច្ច(ខ.៥)។ ព្រះអង្គនឹងជួយគាត់តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ហើយក៏តាមរយៈការស្តាប់បង្គាប់ ដែលគាត់មានចំពោះព្រះអង្គផងដែរ។ ដូចនេះ ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់គាត់ថា “កុំឲ្យគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យនេះភ្លេចបាត់ពីមាត់ឯងឡើយ គឺត្រូវឲ្យនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃវិញ”(ខ.៨)។ ទោះលោកយ៉ូស្វេមានព្រះគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចាំបាច់ត្រូវសិក្សាស្វែងយល់ព្រះគម្ពីរនោះ ជាទៀងទាត់ ដើម្បីទទួលបាននូវចំណេះដឹង និងដឹងថាព្រះអង្គជានរណា ហើយមានព្រះទ័យយ៉ាងណាសម្រាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ។
តើអ្នកត្រូវការការបង្រៀន សេចក្តីពិត ឬការលើកទឹកចិត្ត នៅថ្ងៃនេះទេ? សូមយើងចំណាយពេលអានព្រះគម្ពីរ ហើយស្តាប់បង្គាប់ ព្រមទាំងចម្រើនឡើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចយល់ច្បាស់ និងចងចាំ…
ព្រះវត្តមានតែងតែនៅជាមួយ
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រកួតបាល់ទាត់ពានរង្វាន់ពិភពលោក ឆ្នាំ២០១៨ លោករ៉ាដេមែល ហ្វាល់ខៅ(Radamel Falcao) ដែលជាកីឡាករឈានមុខ របស់ប្រទេសកូឡុំប៊ី បានទាត់បាល់បញ្ចូលទីរបស់ក្រុមប៉ូឡូញ នៅនាទីទី៧០ នាំឲ្យក្រុមរបស់ខ្លួនទទួលជ័យជម្នះ ក្នុងការប្រកួតថ្ងៃនោះ។ ការទាត់បាល់បញ្ចូលទីមួយគ្រាប់នេះ គឺជាគ្រាប់ទី១៣របស់លោកហ្វាល់ខៅ នៅក្នុងការប្រកួតអន្តរជាតិ គឺមានន័យថា គាត់បានទាល់បាល់បញ្ចូលទី បានច្រើនជាងកីឡាករកូឡុំប៊ីដទៃទៀត នៅក្នុងប្រវត្តិនៃការប្រកួតអន្តរជាតិ។
ជាញឹកញាប់ លោកហ្វាល់ខៅច្រើនតែប្រើជោគជ័យរបស់គាត់ នៅក្នុងទីលានប្រកួតបាល់ទាត់ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយជំនឿរបស់គាត់ ដោយជារឿងៗ គាត់បានលើកអាវយឺតរបស់គាត់ឡើង បន្ទាប់ពីបានទាល់បាល់បញ្ចូលទី ដើម្បីបង្ហាញអាវយឺតខាងក្នុង ដែលមានពាក្យសរសេរពីលើថា “Con Jesus nunca estara solo:” ដែលមានន័យថា “ដោយសារព្រះវត្តមានព្រះយេស៊ូវ នោះអ្នកនឹងមិនដែលនៅឯកោឡើយ”។
ត្រង់ចំណុចនេះ ពាក្យដែលគាត់បានសរសេរនៅលើអាវយឺតគាត់ បានរំឭកយើង អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវជិតដល់ពេលយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គបានកម្សាន្តចិត្តពួកសិស្សព្រះអង្គ ដោយធានា ចំពោះពួកគេថាព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយពួកគេជានិច្ច តាមរយៈព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ(ខ.២០ យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៨)។ ព្រះវិញ្ញាណព្រះគ្រីស្ទ នឹងកម្សាន្តចិត្ត ដឹកនាំ ការពារ និងចម្រើនកម្លាំងពួកគេ ពេលដែលពួកគេនាំព្រះរាជសារព្រះយេស៊ូវ ទៅទីក្រុងជិតឆ្ងាយ។ ហើយពេលដែលពួកគេជួបភាពឯកោខ្លាំង នៅកន្លែងដែលពួកគេមិនធ្លាប់រស់នៅ ព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទនឹងរំឭកពួកគេ…
មិនដែលភ្លេចយើង
មានពេលមួយ កូនៗរបស់ខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យលេងព្យាណូឲ្យពួកគេស្តាប់ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានតស៊ូនៅក្នុងការរៀនលេងព្យាណូ ថ្នាក់មូលដ្ឋាន កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយចុះ ហើយចាប់ផ្តើមលេងណោត C Major។ ក្នុងរយៈពេលជិតពីរឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំបានលេងព្យាណូតែបន្តិចបន្តួចទេ ដូចនេះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា ខ្ញុំនៅចាំរបៀបលេងព្យាណូ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានលេងព្យាណូ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ដោយលេងណោតមួយហើយ បន្តទៅណោតមួយទៀត រហូតបាន៧ណោត។ ការហ្វឹកហាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំនេះ បានធ្វើឲ្យណោត និងតិចនិចនៃការលេង ដក់ជាប់យ៉ាងជ្រៅ និងធ្វើឲ្យខ្ញុំចាំដៃ ហើយមានការរេផ្លិច នៅក្នុងការលេងព្យាណូយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។
មានរឿងជាច្រើន ដែលដក់ជាប់យ៉ាងជ្រៅ ក្នុងចិត្តយើង ធ្វើឲ្យយើងមិនអាចភ្លេចបាន។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះកូនរបស់ព្រះអង្គ បានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តយើង ជ្រៅជាងអ្វីៗទាំងអស់ ដែលយើងបានជួប។ តាមពិត ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនអាចបំភ្លេចយើងបានឡើយ។ នេះជាអ្វីដែលពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវដឹង ពេលដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គបានបោះបង់ពួកគេចោល បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបាននិរទេសអស់ជាច្រើនឆ្នាំ(អេសាយ ៤៩:១៤)។ ព្រះអង្គបានឆ្លើយតបតាមរយៈហោរាអេសាយ ដោយបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចពួកគេឡើយ(ខ.១៥)។ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងថែរក្សារាស្រ្តព្រះអង្គ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលលើសក្តីស្រឡាញ់ ដែលម្តាយមានចំពោះកូន។
ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលធានា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះប្រែប្រួលរបស់ព្រះអង្គ ដោយប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គចារឹកពួកគេទុកនៅលើព្រះហស្តព្រះអង្គហើយ(ខ.១៦)។ នេះជាបន្ទូលប្រៀបប្រដូចដ៏មានន័យ អំពីការយកព្រះទ័យទុកដាក់គ្រប់ពេលវេលា ចំពោះកូនរបស់ព្រះអង្គ…
ពាក្យសម្តីដែលគ្រោះថ្នាក់ដូចគ្រាប់កាំភ្លើង
បទចម្រៀងមានចំណងជើងថា “នេះគឺជាខ្ញុំ” ជាបទចម្រៀងដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ដែលគេបានចាក់នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តដ៏ល្បីមួយ ដែលមានចំណងជើងថា អ្នកសម្តែងដ៏អស្ចារ្យបំផុត ។ រឿងនេះត្រូវបានគេផលិត ដោយផ្អែកទៅលើជីវិតពិតរបស់លោកភី ធី បានុម(P.T. Barnum) និងក្រុមសៀកចល័តរបស់គាត់។ ទំនុកច្រៀងរបស់បទចម្រៀងនេះ ត្រូវបានយកមកច្រៀង ដោយតួរអង្គនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ ដែលបានជួបការវាយប្រហារដោយពាក្យសម្តី និងពាក្យចម្អកឡកឡឺយ ដោយសារពួកគេមិនបានត្រាប់តាមសង្គម។ ទំនុកច្រៀងនោះបានរៀបរាប់ថា ពាក្យសម្តីអាចគ្រោះថ្នាក់ដូចគ្រាប់កំាភ្លើង និងកាំបិតដែលបំផ្លាញជីវិត ដោយបន្សល់ទុកនូវស្នាមសម្លាក។
ដោយសារបទចម្រៀងនេះមានភាពពេញនិយម នោះមនុស្សជាច្រើនមានរបួស ដោយសារពាក្យសម្តីដែលគ្រោះថ្នាក់ដូចអាវុធ ហើយវាជារបួសដែលមានពិតមែន ទោះគេមើលវាមិនឃើញក៏ដោយ។
លោកយ៉ាកុបបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃពាក្យសម្តីរបស់យើង ដែលនាំឲ្យមានការខូចខាត ដែលមានរយៈពេលយូរ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា អណ្តាត “ជារបស់អាក្រក់ដែលទប់មិនបាន ក៏មានពេញដោយពិស ដែលនាំឲ្យស្លាប់” (យ៉ាកុប ៣:៨)។ លោកយ៉ាកុបបានធ្វើការប្រៀបធៀបដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនេះ ដើម្បីឲ្យអ្នកជឿទាំងឡាយទទួលស្គាល់ថា ពាក្យសម្តីរបស់ពួកគេ ពិតជាមានអំណាចដ៏លើសលប់។ ជាងនេះទៅទៀត គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីអណ្តាតដែលសរសើរដំកើងព្រះមិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ក៏បានងាកមកពោលពាក្យដែលនាំឲ្យមានរបួសដល់អ្នកដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើត ឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់(ខ.៩-១០)។
បទចម្រៀងក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះ ក៏បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការវាយប្រហារដោយពាក្យសម្តី ដោយលើកឡើងថា យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានតម្លៃ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់រួចហើយ។ ព្រះគម្ពីរលើកឡើងអំពីភាពថ្លៃថ្នូរ និងសម្រស់របស់ជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ មិនមែនដោយសាររូបភាពនៅសម្បកក្រៅ ឬដោយសារការអ្វីដែលយើងបានធ្វើនោះទេ តែគឺដោយសារយើងម្នាក់ៗ សុទ្ធតែត្រូវបានព្រះទ្រង់រចនាមក ឲ្យមានភាពស្រស់ស្អាត និងតម្លៃ ជាស្នាព្រះហស្តដ៏ល្អឯករបស់ទ្រង់(ទំនុកដំកើង…
តើអ្នកនឹងនៅតែមានការភ័យខ្លាចឬទេ?
កាលពីឆ្នាំ១៩៥៧ អ្នកស្រីមេលបា ផាទីលូ បៀលស៍(Melba Pattillo Beals) ត្រូវបានជ្រើសរើស ឲ្យចូលក្នុងក្រុម “លីធលរ៉ក់ណាញ” ដែលជាក្រុមសិស្សអាមេរិកស្បែកខ្មៅ៩នាក់ដំបូងគេ ដែលគេឲ្យចូលរៀនក្នុងវិទ្យាល័យសេនទ្រល ដែលពីមុនមានតែសិស្សស្បែកសរប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចចូលរៀនបាន នៅទីក្រុងលីធលរ៉ក់ រដ្ឋអាខេនសាស់។ នៅឆ្នាំ២០១៨ គាត់បានបោះពុម្ភផ្សាយសៀវភៅជីវប្រវត្តិ ក្រោមចំណងជើងថា ខ្ញុំនឹងមិនភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ : រឿងរបស់ខ្ញុំ ស្តីអំពីការកសាងក្តីជំនឿ នៅក្រោមភ្លើងដែលកំពុងឆេះ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បាននិយាយអំពីប្រវត្តិដ៏ជូរចត់ ដែលបានជួបរឿងអយុត្តិធម៌ និងការបៀតបៀន ដែលគាត់បានអត់ទ្រាំ ក្នុងការប្រឈមមុខជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក្នុងនាមជាសិស្សដែលមានអាយុ១៥ឆ្នាំ។
ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានសរសេរអំពីជំនឿដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលគាត់មានមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងពេលដ៏ខ្មៅងងឹតបំផុត ពេលដែលការភ័យខ្លាចស្ទើរតែគ្របសង្កត់គាត់ជាប់ គាត់បានសូត្រខគម្ពីរមួយចំនួន ដែលគាត់បានរៀនពីជីដូនរបស់គាត់ កាលពីក្មេង។ ពេលដែលគាត់សូត្រខគម្ពីរទាំងនោះ គាត់ក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះវត្តមានព្រះ ដែលគង់នៅជាមួយនាង ហើយខគម្ពីរនោះក៏បានជួយឲ្យគាត់មានចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងការអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក។
អ្នកស្រីបៀលបានសូត្របទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ជាញឹកញាប់ ដោយរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត នៅក្នុងការសារភាពថា “ទោះបើទូលបង្គំដើរកាត់ច្រកភ្នំនៃម្លប់សេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ គង់តែមិនខ្លាចសេចក្តីអាក្រក់ណាឡើយ ដ្បិតទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ”(ខ.៤)។ ត្រចៀករបស់គាត់ នៅតែចាំសម្លេងលើកទឹកចិត្តរបស់ជីដូនគាត់ ដែលបានធានាគាត់ថា “ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជិតបង្កើយជានិច្ច ហើយចៅគ្រាន់តែស្រែករកព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ”។
ទោះស្ថានភាពរបស់យើងម្នាក់ៗ អាចមានភាពខុសប្លែកពីគ្នាក្តី យើងសុទ្ធតែត្រូវអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក…
ចិត្តជាអ្នកបម្រើ
ជាទូទៅ ស្រ្តីជាម្តាយក្នុងសម័យទំនើប មានតួនាទីជាចុងភៅ ជាអ្នករៀបចំកម្មវិធីសម្រាប់គ្រួសារ ជាអ្នកប្រឹក្សាយោបលផ្នែកចំណីអាហារ និងជាអ្នកថែទាំគ្រួសារជាដើម។ តួនាទីទាំងនេះស្ថិតក្នុងចំណោមការទទួលខុសត្រូវជាច្រើន ដែលពួកគេត្រូវបំពេញជាប្រចាំ។ កាលពីឆ្នាំ២០១៦ ការស្រាវជ្រាវមួយ បានប៉ាន់ប្រម៉ានថា ស្រ្តីជាម្តាយបានធ្វើការ ចាប់ពី៤៩ម៉ោង ទៅ៩៦ម៉ោង ក្នុងមួយសប្តាហ៍ ដែលភាគច្រើនជាកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងការចិញ្ចឹមបីបាច់កូន។
វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ ដែលស្រ្តីជាម្តាយ តែងតែមានការអស់កម្លាំងជានិច្ច។ ការធ្វើជាម្តាយ គឺត្រូវចំណាយពេលវេលា និងកម្លាំងជាច្រើន ដើម្បីថែទាំកូន ដែលត្រូវការជំនួយជាប្រចាំ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែរៀនរកផ្លូវដើរ ក្នុងពិភពលោកនេះ។
ពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាហត់នឿយ នៅពេលថ្ងៃ ដែលហាក់ដូចជាមានរយៈពេលយូរជាងធម្មតា ហើយខ្ញុំត្រូវការការរំឭកថា ការទំនុកបម្រុងអ្នកដទៃ គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំគួរធ្វើ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំក៏មានកម្លាំងឡើងវិញ ដោយក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យ ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានឲ្យតម្លៃយ៉ាងណា ចំពោះអ្នកដែលបម្រើគេ។
ក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អម៉ាកុស ពួកសាវ័កបានដណើ្តមគ្នា ធ្វើជាអ្នកធំជាងគេ នៅក្នុងចំណោមពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានគង់ចុះដោយស្ងាត់ស្ងៀម ហើយរំឭកពួកគេថា “បើអ្នកណាចង់ធ្វើលេខ១ នោះត្រូវទៅជាចុងបង្អស់វិញ ហើយត្រូវបំរើគេទាំងអស់ដែរ”(ម៉ាកុស ៩:៣៥)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានលើកក្មេងតូចម្នាក់ពរ ដើម្បីពន្យល់ពួកគេ អំពីសារៈសំខាន់នៃការបម្រើអ្នកដទៃ ជាពិសេស អ្នកដែលត្រូវការជំនួយបំផុត ក្នុងចំណោមយើង(ខ.៣៦-៣៧)។
ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រង់ចំណុចនេះ បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា នរណាជាអ្នកធំជាងគេ…
ក្បួនដង្ហែរនៃជ័យជម្នះ
កាលពីឆ្នាំ២០១៦ ពេលដែលក្រុមកីឡាវាយកូនបាល់ឈីកាហ្គោ ខាប់ បានឈ្មះពានរង្វាន់ពិភពលោក ជាលើកទីមួយ ក្នុងរយៈពេលជាង១សតវត្សរ៍ មនុស្ស៥លាននាក់ បានដើរដង្ហែរក្បួនជាជួរ ហើយក៏បានជួបជុំគ្នា នៅក្នុងការដើរក្បួនក្នុងទីក្រុង ដើម្បីអបអរសារទរជ័យជម្នះនេះ។
ការដង្ហែរក្បួននៃជ័យជម្នះ មិនមែនទើបតែកើតមានក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្នទេ។ នៅសម័យបុរាណ ជនជាតិរ៉ូម៉ាំងមានការដើរដង្ហែរក្បួនដ៏ល្បីល្បាញ ដែលក្នុងនោះ មេទ័ពបានដឹកនាំការដើរក្បួនរបស់កងទ័ព និងចំណាប់ខ្មាំងរបស់ខ្លួន កាត់តាមផ្លូវដែលមានមនុស្សអ៊ូអរកំពុងរង់ចាំអបអរសាទរ។
សាវ័កប៉ុលប្រហែលជាបានគិតអំពីការដើរដង្ហែរក្បួនដូចនេះ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ដោយអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ការដឹកនាំអ្នកជឿទ្រង់ ក្នុងការដង្ហែរក្បួននៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (២កូរិនថូស ២:១៤)។ ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា ក្នុងការប្រៀបប្រដូចនេះ អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទគឺជាឈ្លើយសឹក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនត្រូវបានបង្ខំឲ្យចូលរួមក្នុងក្បួនដង្ហែរនេះទេ តែយើងជាឈ្លើយសឹក ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួម ដោយមានការដឹកនាំ ដោយព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានជ័យជម្នះ និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងអបអរសាទរជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់កំពុងតែសង់នគររបស់ទ្រង់ ហើយទ្វារនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនអាចឈ្នះពួកជំនុំរបស់ទ្រង់បានឡើយ(ម៉ាថាយ ១៦:១៨)។
ពេលដែលយើងនិយាយអំពីជ័យជម្នះរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង និងសេរីភាពដែលអ្នកជឿទាំងអស់បានទទួល គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែបញ្ចេញក្លិនដ៏ក្រអូប នៃការស្គាល់ទ្រង់ នៅគ្រប់ទីកន្លែង(២កូរិនថូស ២:១៤)។ ហើយទោះមនុស្សគិតថា ក្លិននោះជាការធានានូវសេចក្តីសង្រ្គោះជាទីពេញចិត្ត ឬជាក្លិននៃបរាជ័យរបស់ពួកគេក្តី តែក្លិនដ៏មានអំណាចនេះមានវត្តមាននៅគ្រប់កន្លែងដែលយើងទៅដល់។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងប្រកាស់ថា ការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់គឺជាជ័យជម្នះ ដែលនាំមកនូវសេចក្តីសង្រ្គោះដល់លោកិយទាំងមូល។ —LISA SAMRA
កិច្ចការដដែល
ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញស្នាមសាក់ នៅលើកែងជើងរបស់មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះអេរិន(Erin)។ ស្នាមសាក់នោះ គឺជារូបប៊ូលីងបុកផ្តួលដបប៊ូលីង។ អេរិនមានចិត្តចង់សាក់រូបដូចនេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានស្តាប់បទចម្រៀងរបស់សារ៉ា ក្រូ(Sara Groves) ដែលមានចំណងជើងថា “ការតម្រៀមដបប៊ូលីង”។ ទំនុកច្រៀងដ៏មានន័យនោះ បានលើកទឹកចិត្តប្រិយមិត្តអ្នកស្តាប់ទាំងឡាយ ឲ្យស្វែងរកក្តីអំណរ នៅក្នុងកិច្ចការដដែល ដែលពួកគេធ្វើជាប្រចាំ ដែលពេលខ្លះ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាគ្មានន័យ មិនខុសពីការតម្រៀបដបប៊ូលីង សម្រាប់ឲ្យគេបោះបាល់ប៊ូលីងបំបុក ហើយបន្តធ្វើដូចនេះម្តងហើយម្តងទៀត។
ការបោកខោអាវ ការដាំស្ល ការបោសជូតផ្ទះ ។ល។ គឺសុទ្ធតែជាកិច្ចការដែលយើងធ្វើម្តងហើយម្តងទៀត។ ជីវិតយើងហាក់ដូចជាមានពេញទៅដោយកិច្ចការ ដែលយើងបានធ្វើហើយ យើងក៏ត្រូវធ្វើដដែលៗ។ នេះមិនមែនជាការលំបាកដែលទើបតែកើតមាននៅពេលសព្វថ្ងៃនោះទេ តែជាភាពនឿយណាយតាំងពីយូរមកហើយ គឺដូចដែលមានចែងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ដែលជាកណ្ឌព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ កណ្ឌនេះបានចាប់ផ្តើម ដោយអ្នកនិពន្ធរៀបរាប់អំពីបញ្ហានៃសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្ស ដែលមានភាពច្រំដែល(១:២-៣) ដែលហាក់ដូចជាគ្មានប្រយោជន៍ ឬគ្មានន័យអ្វីសោះ ព្រោះ “របស់ដែលមានពីមុនមក គឺរបស់នោះឯងដែលនឹងមានតទៅទៀត ហើយការដែលបានធ្វើពីមុនមក គឺការនោះឯងដែលនឹងធ្វើរៀងតទៅដែរ”(ខ.៩)។
ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធនៃកណ្ឌសាស្តានៅតែអាចរកឃើញក្តីអំណរ និងអត្ថន័យ ក្នុងកិច្ចការទាំងនោះ ដូចមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំដែរ ដោយនឹកចាំថា ភាពស្កប់ចិត្តរបស់យើងកើតមាន នៅពេលដែលយើង “កោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់”(១២:១៣)។ យើងអាចរកបានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យតម្លៃ ចំពោះភាពសាមញ្ញ និងផ្នែកដែលហាក់ដូចជាគួរឲ្យធុញទ្រាន់…
រូបមន្តក្នុងព្រះគម្ពីរ
លោកក្រេក(Greg) និងអ្នកស្រី អេលីហ្សាប៊ែត(Elizabeth) មានទម្លាប់ “និយាយរឿងកំប្លែងពេលយប់” ជាទៀងទាត់ ជាមួយកូនៗទាំងបួននាក់ ដែលនៅរៀននៅឡើយ។ កូនរបស់គាត់ម្នាក់ៗ បានយករឿងកំប្លែងមួយចំនួន ដែលពួកគេបានអាន ឬបានឮ(ឬប្រឌិត ដោយខ្លួនឯង) ក្នុងអំឡុងសប្តាហ៍នីមួយៗ មកនិយាយនៅតុបាយអាហារពេលល្ងាច។ ប្រពៃណីនេះបានបង្កើតឲ្យមានអនុស្សាវរីយ៍ នៃការកម្សាន្តសប្បាយ ដែលពួកគេបានចែករំលែកដល់គ្នាទៅវិញទៅមក នៅតុអាហារ។ លោកក្រេក និងអ្នកស្រីអេលីហ្សាប៊ែត ថែមទាំងបានកត់សំគាល់ឃើញថា ការសើចសប្បាយបាននាំឲ្យកូនៗរបស់ពួកគេមានសុខភាពល្អ ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេ នៅថ្ងៃដែលមានទុក្ខលំបាក។
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) ដែលជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញ បានកត់សំគាល់ឃើញថា ការសន្ទនាដ៏រីករាយ នៅតុអាហារពេលល្ងាច មានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើនណាស់ បានជាគាត់សរសេរក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា “ការសើចសប្បាយជាមួយគ្នាក្នុងគ្រួសារ នៅតុអាហារពេលល្ងាច គឺជាទម្លាប់ដ៏ល្អ នៅក្រោយពេលថ្ងៃលិច”។
បទគម្ពីរសុភាសិត ១៧:២២ បានចែងថា “ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស តែវិញ្ញាណបាក់បែករមែងឲ្យឆ្អឹងរីងស្ងួតទៅ”។ បទគម្ពីរសុភាសិតនេះបានផ្តល់ឲ្យនូវ “រូបមន្ត” សម្រាប់បង្កើតឲ្យមានសុខភាពល្អ និងការប្រោសឲ្យជា ដោយអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានអំណរ ដែលជាថ្នាំដែលចំណាយតិច តែទទួលលទ្ធផលល្អដ៏ច្រើនសន្ធឹក។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការរូបមន្តក្នុងព្រះគម្ពីរនេះ។ ពេលដែលយើងនាំមកនូវក្តីអំណរ ចូលទៅក្នុងការសន្ទនា វាអាចបញ្ជៀសការមិនចុះសម្រុងគ្នា។ វាអាចជួយឲ្យយើងពិសោធនឹងសន្តិភាព បន្ទាប់ពីយើងមានភាពតប់ប្រមល់ឬបន្ទាប់ពីការប្រឡងនៅសាលា ឬក៏បន្ទាប់ពីយើងជួបរឿងស្មុគ្រស្មាញនៅកន្លែងធ្វើការជាដើម។ សំណើចក្នុងគ្រួសារ…
លាងស្អាតទាំងស្រុង
មានពេលមួយប៊ិកពណ៌ខៀវមួយដើម បានបង្កប់ខ្លួន នៅក្នុងផ្នត់កន្សែងពោះគោពណ៌សររបស់ខ្ញុំ។ ពេលដែលម៉ាស៊ីនបោកខោអាវកំពុងតែបោកគក់កន្សែងពោះគោ ប៊ិកនោះមិនបានខូចទេ តែវាក៏បានផ្ទុះខ្ទេច ក្នុងម៉ាស៊ីនសំងួតខោអាវ។ ពេលនោះ ទឹកប៊ិកពណ៌ខៀវបានប្រឡាក់ពេញក្នុងម៉ាស៊ីនសំងួត។ កន្សែងពោះគោពណ៌សររបស់ខ្ញុំបានខូចអស់។ ទោះខ្ញុំប្រើសាប៊ូច្រើនយ៉ាងណា នៅតែមិនអាចបោកវាឲ្យជ្រះស្នាមប្រឡាក់នោះបានដដែល។
ពេលដែលខ្ញុំយកកន្សែងពោះគោនោះ ទៅដាក់នៅលើគំនរកន្ទប ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីលោកយេរេមា ដែលជាហោរានៅសម័យសញ្ញាចាស់ ដែលបានពោលទំនួញ អំពីផលវិបាកដ៏ហិនហោច នៃអំពើបាប។ ដោយសារពួកបណ្តាជនបានបដិសេធព្រះជាម្ចាស់ ហើយងាកមករកការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ(យេរេមា ២:១៣) លោកយេរេមា ក៏បានប្រកាស់ថា ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានបណ្តាលឲ្យមានស្នាមប្រឡាក់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតទោះបើឯងលាងខ្លួនដោយក្បុង ហើយប្រើសាប៊ូជាច្រើនក៏ដោយ គង់តែព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា អំពើទុច្ចរិតរបស់ឯង នៅមានកត់ជាប់ចំពោះអញនៅឡើយដែរ”(ខ.២២)។ ពួកគេគ្មានអំណាចអ្វី ដើម្បីជួសជុលការខូចខាត ដែលពួកគេបានធ្វើនោះឡើយ។
បើយើងពឹងផ្អែកលើសមត្ថភាពខ្លួនឯង នោះយើងមិនអាចដកស្នាមប្រឡាក់នៃអំពើបាបចេញពីខ្លួនឯងបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើបាន។ តាមរយៈអំណាចនៃការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បាន “សំអាតយើងរាល់គ្នា ពីគ្រប់អំពើបាបទាំងអស់”(១យ៉ូហាន ១:៧)។
គេប្រហែលជាពិបាកនឹងជឿថា ទ្រង់អាចសម្អាតបាបរបស់យើងបាន តែយើងត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីពិតដែលថា គ្មានទោសនៃអំពើបាបណា ដែលព្រះយេស៊ូវមិនអាចដកចេញទាំងស្រុងនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ និងត្រៀមជាស្រេចដើម្បីលាងសម្អាតទោសនៃអំពើបាប សម្រាប់អស់អ្នកដែលស្ម័គ្រចិត្តងាកបែរមករកទ្រង់(ខ.៩)។ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ យើងអាចរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយសេរីភាព និងក្តីសង្ឃឹម។—LISA SAMRA